Siloe

  KAZANIE O dobrym wyrozumieniu chłosty Bożej i o zbawiennym z niej korzystaniu (1) Ks. Zygmunt Golian   TREŚĆ: Wstęp. Porównywając tę Ewangelię z nędzą obecną, mimo woli się nasuwa myśl, czy to nie zapowiedź ostatniego ucisku. – Zdanie Skargi o tym, który w lepszych żył czasach, bo dziś więcej grzechów. – Jak Pan dziś grozi i czemu? aby wzbudzić bojaźń. Aby zrozumieć ten głos rozważmy: 1. Jako poglądać mamy na nędze i uciski, których doświadczamy, a widząc w nich karę za grzechy, jakbyśmy je w duchu pokuty cierpliwie i pokornie znosić winni. 2. Jako z tych ucisków podnosić się mamy ku Bogu, tym żarliwszą modlitwą i tym większą pobożnością, im więcej cierpimy. I. Część. 1. Liczne uciski wywołują w nas skargi i żale, które najwięcej rozgoryczają, przyjęte zaś z poddaniem się Bogu pokój by duszy przyniosły. – 2. Nie jesteśmy świętymi, a nawet gdybyśmy byli, nie powinni byśmy skarżyć się na Boga. – 3. Jak Tobiasz przyjmuje ciosy zesłane – czemu je przypisuje – tak s

      Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury; o wstrzymaj, wstrzymaj Twoje zagniewanie i grzechów naszych zapomnij już, Panie. Pusto w Twym mieście, pusto w Syjonie, Jerozolima w boleści tonie, runął dom Twojej świętości i chwały, gdzie dla Cię hymny ojców naszych brzmiały. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury; grzech nas oszpecił i w nędznej postaci stoim przed Tobą jakby trędowaci. Padliśmy wszyscy jak liść w jesieni, zbrodniami jak wichrem rozproszeni, Tyś Twe oblicze zasłonił przed nami i Tyś naszymi złamał nas zbrodniami. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury; o spojrzyj, spojrzyj na lud Twój znękany i ześlij Tego, co ma być zesłany. Wypuść Baranka, daj niech przybędzie z głazów pustyni, niech Panem będzie; na górze córy Syjonu się zjawi i po łzach tylu z jarzma nas wybawi. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury; pociesz się ludu, pociesz w twej niedoli, już się przyb

  Słuszne i zbawienne jest, abyśmy uroczyście święcili, Panie Jezu Chryste, Boże nasz, Adwent Twej chwały i pamiątkę narodzin Twoich wedle ciała. Wierzymy, żeś przed dawnymi czasy przyszedł nas odkupić, daj nam, byśmy przy pełnym majestatu powtórnym przyjściu Twoim, mogli nieść ten widok i, uzyskawszy łaskawe odpuszczenie grzechów, zasłużyli Cię oglądać na wieki. ( Ze starożytnej prefacji – Mszał Rzymski 1963 ). Adwent [ z łacińskiego adventus – przyjście ], rozpoczyna nowy rok kościelny. Adwent to okres oczyszczenia naszych serc i pogłębienia miłości i wdzięczności  względem Pana Boga i Matki Najświętszej. Jest on pełnym tęsknoty oczekiwaniem na przyjście Chrystusa. Na Adwent składają się cztery Niedziele, poprzedzające Boże Narodzenie. Kapłan do Mszy Świętej zakłada ornat w kolorze fioletowym – symbolizujący czas pokuty. W czas Adwentu, rankiem, nim wstanie dzień, odprawia się Msze zwane Roratami  –  nazwa pochodzi od pierwszych słów introitu Rorate coeli desuper [ „spu